Het leven van een tekstschrijver en literatuurminnaar gaat niet altijd over rozen, al hoort u mij niet klagen. Binnen een bescheiden groep geïnteresseerden is bekend dat ik de meeste boeken die
ik lees, bespreek. Die recensies noem ik ‘leeservaringen’. Dat houdt het enigszins particulier, wat mij beter bevalt. De officiële literatuurkritiek laat ik graag over aan anderen.
Zo nu en dan krijg ik via de levendige social media contact met schrijflustige twitteraars en facebookers. Het lezen van de al dan niet gepubliceerde pennenvruchten van mijn digitale kennissen,
kan mij in een penibele situatie brengen. Er is niets aan de hand als het boek goed is. Zeker bij een erg goed boek, schrijf ik de auteur graag regelrecht de hemel in. Maar bij een minder goed,
of zelfs slecht boek, zit ik met een dilemma. Zwijg ik erover? Schrijf ik een milde leeservaring? Of ben ik eerlijk en kraak ik het boek af?
Erover zwijgen is geen serieuze optie, wat eveneens geldt voor mijzelf loochenen door met een hand over mijn taalgevoelige hart te strijken. Nee, zodra ik mijzelf committeer aan het lezen van een
boek is ‘the cat out of the bag’ zoals de Engelsen zeggen. De noeste woordenwerkers weten dat ik het boek heb gelezen. Stilzwijgen is dan direct een duidelijke boodschap.
Ergo: ik ben eerlijk. En hoewel spreekwoorden anders suggereren, vrienden maak ik daar niet mee. Mijn voornaamste doel met die eerlijkheid is natuurlijk de mindere goden in letterlievend
Nederland in het vervolg behoeden voor dezelfde slordigheden en fouten. Dat mes snijdt aan een stuk of drie kanten. Hun volgende boeken zijn goed! (Yeah, right.) Ik hoef geen slechte teksten meer
door te worstelen! (Aha!) En ik hoef geen nare dilemma’s meer te trotseren! (Sure!)
Toegegeven, het is misschien wat naïef, maar het sterkt mij wel in de overtuiging dat eerlijkheid het langst duurt.
Reactie schrijven